หลังทานอาหารกลางวัน หน้าลิฟต์..

​

อเรีย : ทานข้าวเที่ยงอร่อยไหม?

มยงมุนเด : อร่อยค่ะ กินข้าวอร่อยมาก เมื่อวานฉันลาพักหนึ่งวัน นอนทั้งวัน ร่างกายดีขึ้นมากเลยค่ะ

อเรีย : นอนหลับสบายแล้วอารมณ์ดี ทำงานก็ดีใช่ไหม?

มยงมุนเด : ใช่ค่ะ

อเรีย : ตอนเรียนก็แบบนี้ไหม? เห็นเพื่อนที่เรียนเก่งๆ ส่วนใหญ่ไม่ค่อยนอนกัน

อ่านหนังสือกันหนักมาก

มยงมุนเด : ใช่ค่ะ ฉันเป็นคนชอบนอน เลยนอนให้เต็มที่แล้วก็อ่านหนังสือค่ะ

อเรีย : อย่างนั้นสินะ.. ฉันก็เน้นให้ลูกๆ นอนหลับเต็มที่เหมือนกัน

ถ้าดูแลตัวเองดีๆแบบนี้จะช่วยให้เข้ามหาวิทยาลัยชื่อดังแบบคุณไหมนะ?

มยงมุนเด : ไม่แน่ใจว่าเข้ามหาวิทยาลัยชื่อดังแล้วจะมีความสุขหรือเปล่า อ่านหนังสือเยอะหน่อยก็จริง แต่ได้ทำงานแล้ว แต่ความสุขก็น้อยลง

แต่ก็กลัวที่จะปล่อยวางแล้วไปลองอะไรใหม่ๆ

เพราะถ้าไม่ทำอะไรโง่ๆ ก็ยังมีงานทำอยู่

รอบตัวฉันเห็นคนที่ไม่เรียนหนังสือ เล่นสนุกๆ ทำนู่นทำนี่ แล้วก็ประสบความสำเร็จบ่อยๆ

อเรีย : ใช่ ตอนทำงานแล้วจะประสบความสำเร็จยาก..

​

​

​

สุดท้ายแล้วถ้าไม่ใช่ใบประกอบวิชาชีพ (หมอ) การเรียนเก่งก็ไม่มีผลต่อความสุขเท่าไหร่หรอก

แม้ว่าจะช่วยให้ชีวิตปลอดภัย แต่ความสุขก็ไม่ได้สูงขึ้น

ในฐานะพ่อแม่ที่อยากให้ลูกมีความสุข ฉันไม่อยากจะบังคับให้ลูกทำในสิ่งที่อาจจะทำให้ลูกไม่สุข